Weer eersteklasser!
Het aanstellen van Arie Schans als fulltimer leidde dus al snel tot succes. Althans dat zou je bijna gaan denken als het kampioenschap van 1980 in de 2de klasse C hier aan zou worden opgehangen. Eindelijk was G.V.V.V. weer eersteklasser en zou men weer mee spelen op het hoogste plan in het zaterdagamateurvoetbal. Gelukkig kon dus grensrechter Jan van de Bovenkamp met de VUT gestuurd worden en zou men weer in de schijnwerpers van landelijke media kunnen optreden. Althans die landelijke en regionale media die het amateurvoetbal op de voet volgen. Trouwens G.V.V.V.-1 was niet de enige kampioen, ook G.V.V.V. 3 werd maar liefst voor de derde keer in 4 jaar tijd kampioen. Promotie naar de reserveklasse KNVB was hiermede een feit. De jeugd deed het niet minder, gezien de kampioenschappen van E-1, D-1 en C-1.
Kampioensfoto 1980
Tussen alle competitieperikelen heen werd er ook nog voor de Valleicup gevoetbald. De beslissing hiervoor viel overigens pas in augustus 1980 in het voordeel van G.V.V.V.
Na een afwezigheid van 4 jaar werd met nieuw élan aan het avontuur in de eerste klasse begonnen. Men was ingedeeld in de ‘westelijke’ klasse A. Om tegenstanders als Quick Boys, Noordwijk en Kozakken Boys te bestrijden moest men maar liefst 1255 kilometer afleggen in dat seizoen.
Een primeur was dat G.V.V.V. een scout in dienst had genomen in de persoon van Gijs Heikamp. Hij zou voor Arie Schans het spel van de eerstvolgende tegenstander analyseren. Na de promotie naar de eerst klasse werd het idee om een supportersvereniging op te richten gerealiseerd. Onder de naam Supportersvereniging Blauw Wit werden reizen naar uitwedstrijden van G.V.V.V. georganiseerd en werd de verkoop van reclameborden langs het hoofdveld nieuw leven ingeblazen, naar later bleek met veel succes. G.V.V.V. verdiende een periodekampioenschap door de laatste wedstrijd van de laatste periode in Spakenburg met 3-0 te winnen van IJsselmeervogels. In de nacompetitie (om een plaats in de ‘grote’ KNVB beker) wist men helaas geen hoge ogen te gooien.
Over het seizoen 1981-1982 valt niet zoveel te melden, G.V.V.V. eindigde als vijfde. Op een bijzondere ledenvergadering werd het nieuwe huishoudelijke reglement aangenomen. Onze vereniging had aan het einde van deze competitie (30 juni 1982) nog een ‘surprise’ toegewezen gekregen in de vorm van een beslissingswedstrijd om het algemeen amateurkampioenschap van Nederland. Deze wedstrijd, tussen IJsselmeervogels en RKC, had een opwindend karakter, maar ontaardde helaas voor 5000 toeschouwers in een schandalige vertoning van de ‘supporters’. De wedstrijd werd na het het stoppen van een strafschop door de doelman van IJsselmeervogels (RKC stond toen met 3-2 voor) door de scheidsrechter gestaakt. RKC werd later vanaf de groene tafel als winnaar en dus algemeen amateurkampioen aangewezen. En zo kregen G.V.V.V. en Veenendaal voor het eerst te maken met het ‘voetbalvandalisme’ en haalde zelfs het landelijke nieuws (waaronder het journaal). Op Youtube staat een verslag van deze wedstrijd.
Bij aanvang van het seizoen 1982-1983 telde G.V.V.V. 675 leden, de actieven waren onderverdeeld in 12 senioren en 23 jeugd elftallen.
De ledenvergadering van september 1982 was er een met een opmerkelijke gebeurtenis. De jeugdafdeling ging bestuurlijk over naar het seniorenbestuur. Tezamen zouden zij het voetbalbestuur gaan vormen. De reden hiervoor was het wegvallen van enkele jeugdbestuursleden en het niet kunnen vinden van capabele opvolgers. Drikus de Kruiff nam afscheid als beheerder van het clubhuis. Na 27 jaar als bestuurslid en daarna nog 8 jaar als beheerder, vond hij het welletjes. Vanaf de oprichting was hij met de club bezig geweest,35 jaar! Logisch gevolg hiervan was dat de vereniging ook 35 jaar bestond.
Cees Bruys, Geurt Leppers, Jenny Bruys, Wim van Dijk en Drikus de Kruiff (v.l.n.r.) werden op een ‘speciale’ bestuursvergadering benoemd tot erelid.
G.V.V.V. 1 beëindigde de competitie als zesde en het tweede elftal werd in de reserve 1e klasse KNVB voor de tweede maal in successie kampioen. Dit onder leiding van Henny ‘Pummy’ Beijer die een jaar eerder zijn actieve loopbaan als voetballer afsloot als gevolg van een 3e beenbreuk! Deze laatste ‘Hals- und Beinbruch’ bracht hem dan uiteindelijk als trainer zijn eerste succes.
Het seizoen 1982-1983 was er een van 13 in een dozijn. G.V.V.V. 1 eindigde als achtste. Onze gast in huis – ToerTocht Veenendaal (TTV) – vierde haar 10 jarig bestaan en kreeg ter gelegenheid daarvan een clubvlag aan geboden.
In die tijd maakte de A-selectie gebruik van het oude NSVS-terrein aan de Middellaan om de trainingen af te werken. Oorzaak hiervan was (en is nog steeds) het beroerde trainingsveld op onze accommodatie, ook wel ‘zandbak’ genoemd. Door toedoen van de V.P.C. (de toenmalige sponsorgroep) werd aan de Middellaan een verlichtingsinstallatie aangebracht.
Aan het einde van het seizoen kreeg G.V.V.V. de beschikking over een nieuwe entree van het sportcomplex. De twee oude kassahokjes maakten plaats voor één nieuw kassagebouw dat tot op heden onze ingang siert. De altijd zo anonieme maar o zo onmisbare dames en heren aan de kassa werden zo op een comfortabele manier ‘gehuisvest’. Een opmerkelijk juweeltje van zelfwerkzaamheid net als het clubhuis en de tribune.
Overgangsfase
Het seizoen 1984-1985 zat G.V.V.V. in een overgangsfase. Coryfeeën als Herman Veenendaal, Piet van de Bovenkamp, waren van het toneel verdwenen. Youngsters zouden hun plaats in moeten nemen en trachten hen te doen vergeten. Daarnaast diende ‘eigen kweek’ een doorbraak te forceren met als aanvulling ‘oude rotten’ als Jaap Dillen, Frits van de Klift, Martin Terschegget en Geo de Leeuw.
Het NCRV-jubileumtoernooi was in de voorbereidingsfase het absolute hoogtepunt. Op het veld van Heerjansdam werd Spakenburg op een warme zaterdagmiddag na het nemen van strafschoppen met 7-6 verslagen. De wedstrijd zelf eindigde in een 2-2 gelijkspel. De radio verzorgde een rechtstreeks verslag en ‘s avonds was er een ruime samenvatting bij de NCRV-televisie. Minister Brinkman was in eigen persoon aanwezig om de aftrap te verrichten!
Vanaf het prille begin van de competitie heeft G.V.V.V. de ranglijst aangevoerd. De eerste periode werd nog gedeeld met Marken. De tweede periode was enkel en alleen voor G.V.V.V., door als laatste het roemruchte IJsselmeervogels te verslaan. De derde en laatste periode werd eveneens gewonnen, waardoor G.V.V.V. automatisch kampioen van de 1e klasse B werd. En wat voor een kampioen! Met 8 punten voorsprong op Marken kon er geen twijfel meer aan bestaan dat G.V.V.V. de sterkste ploeg in de competitie was geweest. En dit ondanks diverse forse tegenslagen zoals het wegvallen van Frits van de Klift (beenbreuk), keeper Jaap Dillen (meniscus) en Tonnie Muller.
Voorzitter Bram Budding en Frits van de Klift moesten de kampioenswedstrijd in een rolstoel bekijken wegens een beenbreuk. Speler ‘Pummy’ Beijer liep trouwens ook op krukken.
Kampioensfoto 1985
Het laatste fluitsignaal van de met 2-0 gewonnen thuiswedstrijd tegen Bennekom was het startsignaal van een onvergetelijk kampioensfeest inclusief optocht (onze redacteur schreef “klunend door Veenendaal”) die natuurlijk ook langs het bekende ‘blokkie van Jan’ (aan de Nieuweweg) voerde, ontvangst op het gemeentehuis en een druk bevolkte feestavond. De maandag na die zaterdag stond er een kleurenfoto van G.V.V.V. in Dagblad De Vallei onder de kop ‘G.V.V.V. kampioen van de arbeid’. Als ‘cooling-down’ werden de Valleivogels in de allerlaatste wedstrijd in het zo beruchte ‘Enge Bos’ dankzij 5 doelpunten van Wim van Brenk met 1-6 aan de kant gezet. In de nacompetitie met Kozakken Boys en Spakenburg was helaas het kruit verschoten en werd Spakenburg algemeen zaterdagkampioen. Hiermede werd een als een overgangsfase aangeduid seizoen een absoluut hoogtepunt!
Ernstig
Haalt G.V.V.V. 1990? Dat was de vraag die de voorzitter zichzelf en de leden stelde. Toekomstige financiële problemen, een teruglopend ledenbestand en de steeds minder wordende bereidheid om pro Deo iets voor de vereniging te doen (toch de grote kracht van G.V.V.V.) brachten hem op deze vraag. Een vraag die trouwens in de toekomst vaker gesteld ging (en gaat) worden.
Op 13 oktober 1986 speelde G.V.V.V. een bekerwedstrijd tegen FC Utrecht. Voorafgaande aan deze (thuis)wedstrijd was er veelvuldig contact met de KNVB over de supportersproblematiek. Dit resulteerde uiteindelijk in de huidige spelerstunnel. De wedstrijd zelf werd door de Utrechtenaren met een geflateerde 0-5 gewonnen.
Het jubileumjaar 1987 werd afgesloten met een grandioos feest in de VSW-hal. Enkele redactieleden hadden Veenendaal verblijd met een huis-aan-huis jubileumblad. Het seizoen 1986-1987 werd onder trainer Gert Bals afgesloten met een achtste plaats in de 1ste klasse B.
Veel actieve leden bleken het 40-jarig jubileum als mijlpaal te hebben gezien en beschouwden dit als een mooi hoogtepunt om te stoppen. Verschillende besturen en commissies hadden hier last van. Gelukkig maakte bij G.V.V.V. wel een nieuwe hoofdsponsor zijn opwachting, Lantor BV. Voor veel G.V.V.V.-ers geen onbekende, dit bedrijf zorgde (en zorgt) ervoor dat zij regelmatig en tijdig de huur of hypotheek kunnen betalen.
Jeugd
In de tweede helft van de jaren tachtig bleek dat de jeugd opnieuw stond te dringen om het eerste elftal binnen te stormen getuige spelers als Dick van de Steeg, Cees Henzen, Edwin de Vries en Johan de Man, die toen in aanmerking kwamen om te spelen in de hoofdmacht. Na wat stille jaren onder leiding van Ben Gerritsen en trainer Gert Bals (die halverwege het seizoen 1987-1988 werd vervangen door Henny de Man) kwam de selectie te staan onder leiding van de beginnende trainer Wim van Zwam.
Eén van de interviews in het toenmalige clubblad werd met het huidige bestuurslid kantinezaken Ben van de Brink gehouden. Een leuke anekdote hieruit willen we u niet onthouden. Zijn toenmalige vrouw betrad met hun dochter Karina de G.V.V.V.-kantine en zei: “En hier woont nu je vader!”. Om maar aan te geven dat het vrijwilligerswerk bij G.V.V.V. soms wel erg ver gaat.
Voorzittershamer
Voorzitter Bram Budding was in 1989 afgetreden (en benoemd tot erelid) en opgevolgd door Jelis Leppers. Inmiddels ging het crescendo met de vereniging. Veel nieuwe jeugdleden, veel verbeteringen aan de accommodatie en veel tevredenheid over trainer Wim van Zwam. Ook bleek de A1 de beschikking te hebben over een trainer met het diploma oefenmeester 1, zijn naam? Frans Koenen.