Ongeacht de stand op de ranglijst, heeft het verleden uitgewezen dat onze hoofdmacht bijna altijd zeer veel moeite moet doen om op het sportpark Dijkpolder punten te sprokkelen. De laatste keer op 16 maart jl. toen de gastheren voorafgaande op de 17de stek stonden en de bezoekers 5de, waren de Tricolores met 2-0 te sterk.
Onze gastheren van aanstaande zaterdag behoren tot een klein elite clubje dat, sinds de herinvoering van de Tweede Divisie in 2016, daarin altijd present is geweest. Dat illustere clubje bestaat verder uit AFC, Kon. HFC, HHC Hardenberg, Katwijk, De Treffers, en vreemde eend in de bijt, Jong Sparta.
Andere gevestigde namen van grootmachten in het vaderlandse amateurvoetbal ontbreken in dit roemruchte rijtje zoals b.v. de rooien en blauwen uit Bunschoten-Spakenburg, Quick Boys, Rijnsburgse Boys, Barendrecht, Scheveningen, Noordwijk, ACV en jammer genoeg behoort ook G.V.V.V. tot deze opsomming.
Als je daar dan als Excelsior Maassluis toch tussen staat dan heb je in de afgelopen seizoenen toch wel iets bijzonders gepresteerd, ondanks dat ook lang niet alles hosanna was, zeker in de laatste twee jaargangen.
Steeds hoger
De ruim een eeuw oude club – opgericht in 1918 – heeft met die respectabele leeftijd natuurlijk nadrukkelijk haar bestaansrecht al bewezen. Maar was in de laatste 50 jaar van haar bestaan toch lang niet altijd de topclub die het nu wel is. In zestien jaargangen, gerekend vanaf ’68-’69, moest men genoegen nemen met feit dat het vlaggenschip van de Tricolores één, of soms zelfs wel twee, treden lager acteerde dan het hoogste zaterdagniveau.
Als je die lijst met klassenaanduidingen en de bijbehorende eindposities overziet is het ook overduidelijk dat veerkracht en het waarmaken van de betekenis van de naam – Excelsior betekent letterlijk ‘steeds hoger/beter’ – nadrukkelijk tot het DNA van deze voetbalclub behoort. Alleen eind jaren zeventig, begin jaren tachtig duurde het een aaneengesloten periode van zes jaar voordat het toenmalige hoogste niveau, de eerste klasse, weer werd bereikt. Maar de overige keren keerde men na een degradatie veel sneller terug naar de top van het zaterdagvoetbal.
Bijzondere vermelding
Onze opponent van aanstaande zaterdag neemt in de annalen van G.V.V.V. ook eens een bijzondere plaats in t.o.v. alle andere voormalige zaterdagclubs die nu deel uitmaken van deze Divisie. Daarvoor moet eerst even een klein stukje geschiedenis worden opgerakeld.
In het seizoen ’70-’71 vond de geboorte van de twee Eerste Klassen plaats in het zaterdagvoetbal, de toenmalige hoogste afdeling. Eigenlijk, achteraf gezien, het begin van de vorming van de huidige piramidevorm. Want die evolueerde daarna via de Hoofdklasse (’96-’97), naar Topklasse (’10-’11), en nu dus Tweede Divisie, wat haar start beleefde in 2016.
In deze ‘viertrapsraket’ waren Excelsior Maassluis en G.V.V.V. altijd, minimaal één seizoen, maar meestal meer, elkaars tegenstander. Datzelfde geldt ook voor Spakenburg die ook in die vier verschillende klassen een of meermaals de degens kruisten met onze hoofdmacht.
Voor alle overige tegenstrevers gaat die vlieger niet op, vandaar de bijzondere vermelding.
Kan Genrich Sillé zijn scherpte hervinden?
Een zeldzaam schitterend seizoen
De laatste keer dat de rood-wit-blauwe formatie – vandaar ook de bijnaam Tricolores – het kunststukje uithaalde om weer toe te treden tot de elitetroepen dateert van 2013. Toen werd het kampioenschap behaald in de hoofdklasse B en volgde promotie naar de Topklasse. En sindsdien is Excelsior M. weer ruimschoots boven Jan. Met natuurlijk als topprestaties de uiteindelijke toch wel ruime ontsnapping aan degradatie in ’14-’15 onder leiding van de ons ook bekende John de Wolf, die als interim trainer de ontslagen Cesco Agterberg (zie ook verderop in dit artikel) was opgevolgd.
De complete apotheose volgde in het seizoen daarna onder leiding van de huidige Sparta trainer Jeroen Rijsdijk die toen als permanente coach het stokje van De Wolf over had genomen. Het werd een memorabel seizoen dat kan worden samengevat: ‘Van degradatiekandidaat naar kampioen in de Topklasse’. Die prachtige topprestatie kreeg ook eens eeuwigheidswaarde, want het was de laatste te vergeven titel voordat de Tweede Divisie haar beslag kreeg.
Na zes duels had de ploeg pas drie punten veroverd, maar daarna bleef men tot het einde van de competitie in 24 wedstrijden op rij ongeslagen en dus was de titel volkomen terecht. Met die ongeslagen serie werd er ook een zeldzaam record neergezet op hoogste trede van het amateurpodium. Even ter vergelijking: De ongenaakbare kampioen van vorig seizoen, Spakenburg, zette een serie van 19 ongeslagen duels achter haar naam.
ACV bleef in ’22-’23 nog één duel langer ongeslagen, maar dat was dus wel in de Derde Divisie.
Maar daarbij bleef het niet bij voor Excelsior M., want ook toenmalig zondag kampioen FC Lienden – ondertussen weer afgedaald naar de kantlijn van het amateurvoetbal – moest eraan geloven in de strijd om het amateur landskampioenschap dat nog op de rol stond. En als klap op de vuurpijl werd ook nog eens de supercup ten koste van Staphorst veroverd.
Drie hoofdprijzen in één seizoen, eigenlijk vier, want ook de Tweede Divisie was daarmee bereikt. Beter kan niet. Daarom staat het seizoen ’15-’16 goudomrand en afgezet met edelstenen in de annalen van de voetbalclub uit Maassluis en mocht het clublogo worden getooid met een gouden ster.
Twee periodetitels en vice kampioen
De status die coach Jeroen Rijsdijk had verworven met bovengenoemd succes, en daarna een vijfde en zevende plaats in de eerste twee jaargangen in de Tweede Divisie met z’n Tricolores, werd door zijn voormalig ploeggenoot Dogan Corneille (ze speelden beiden voor IJsselmeervogels), uiteraard samen met zijn manschappen, bijna probleemloos overgenomen. Want na een trage start, kwam de Excelsior trein, bij Corneille’s debuutseizoen als oefenmeester in ’18-’19, op stoom en denderde onvermoeibaar voort. Het puntenverlies in de eerste periode was net te veel van het goede om de ongenaakbare kampioen AFC te bedreigen. Maar het veroveren van zowel de tweede- als de derde periodetitel, en het uiteindelijke vice kampioenschap, zei genoeg over de power, wilskracht en het voetballend vermogen van het Corneille keurkorps.
Veerkrachtig
Tot grote teleurstelling van alles wat de club uit de stad aan Waterweg lief heeft kon die opmars daarna niet verder worden gecontinueerd. In de vijf jaargangen die volgden na dat vice kampioenschap kon niet worden ontsnapt aan een eindpositie in het zogenaamde rechterrijtje op pagina 833 van teletekst. In eerste instantie hoefden de supporters zich ook nog geen zorgen te maken dat de gevaarlijke streep, lees directe degradatie, in beeld kwam. Hoewel, dat scheelde in ’22-’23 maar een haar of ze hadden in de herkansing gemoeten in de play-offs. Door een beter doelsaldo dan onze streekgenoot TEC werd plaats veertien veilig gesteld en bleven de Tricolores dus tweededivisionist.
Helaas konden ze vorig seizoen dat kunstje niet herhalen, directe degradatie bleef wel uit zicht, maar toch moest het vege lijf uiteindelijk gered worden via die play-offs. Dat geschiedde met veel verve, want USV Hercules, Harkemase Boys en tenslotte SC Genemuiden werden zonder een enkele nederlaag te lijden allemaal aan de kant geschoven en daarmee toonde onze opponent van komende zaterdag weer eens haar enorme veerkracht.
Aanvoerder Barry Maguire c.s. wacht een lastig potje.
Trainersperikelen …
In november 2022 gaf coach Dogan Corneille aan het na vijf jaar op sportpark Dijkpolder genoeg te vinden en op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Die vond hij al snel bij FC Rijnvogels, omdat Thomas Duivenvoorden daar werd weggehaald door Quick Boys.
(Helaas heeft Corneille eind januari jl. moeten besluiten vanwege gezondheidsproblemen te stoppen bij FC Rijnvogels).
Daarop acteerde de clubleiding adequaat, want anderhalve maand later werd besloten om de trainer van het O21 team, Steye Jacobs, promotie te gunnen naar de hoofdmacht van de vereniging. Normaliter zou Jacobs dus aan het begin van dat seizoen zijn nieuwe taken hebben opgepakt, maar hij moest al half april vorig jaar aan de bak omdat Dogan Corneille toen per direct een stap terug deed om negatieve spiraal in de prestaties, die was ontstaan na zijn aankondiging om te vertrekken, te doorbreken.
Je zou dat besluit kunnen zien als de handdoek voortijdig in de ring gooien en de verantwoordelijkheid ontlopen. Maar ook als de aansprakelijkheid nemen als leider en op tijd de weg vrij te maken voor een nieuw coachtalent die al was aangesteld als opvolger, en die de club al vrij goed kende. Want Jacobs liep al veel langer rond als trainer van de O17 en O18 voordat hij de jeugdige talenten van de O21 van de club onder zijn hoede nam.
Deze laatste vaststelling bleek in de praktijk de juiste te zijn geweest, want onder Jacobs bleef het vlaggenschip van Excelsior M. in eerste instantie direct, en in tweede instantie via de nacompetitie, behouden op het hoogste amateurplatform.
Nog ruim voordat die laatste ontknoping volgde had de clubleiding al opnieuw het vertrouwen en waardering voor Jacobs’ trainerswerk uitgesproken en zijn contract verlengd tot medio 2025.
… gaan door
De trend dat onze gastheer veelal een slowstarter is in de competitie is nu, helaas voor hen, ook weer actueel. Er werd tot nu toe slechts eenmaal winst geboekt, tweemaal gelijkgespeeld, tegenover zes verloren potjes. Dit was twee weken geleden reden voor de clubleiding om coach Jacobs steun aan te bieden in de persoon van Robert Maaskant – voormalig trainer van o.a. MVV, NAC en Willem II – als klankbord en/of mentor. Die inmenging accepteerde Jacobs niet en daarop volgde begin deze maand ontslag voor de trainer. Met hem verklaarde ook oud-speler en tegenwoordig technisch manager Vincent van den Berg zich solidair en die stapte ook op.
Kortom crisis aan de Waterweg, die zo snel mogelijk opgelost diende te worden.
Eerst werd oud hoofd jeugdopleiding Cor van Hoeven als interim naar voren geschoven, maar vorige week werd de knoop doorgehakt om weer hetzelfde te doen als bij de aanstelling van Steye Jacobs. Namelijk de coach van het O21 team door te schuiven als hoofdverantwoordelijke voor het vlaggenschip.
En sprong in het duister? Nee, in het geheel niet, want Cesco Agterberg, die dit seizoen, na een decennium aan omzwervingen elders, was teruggekeerd op sportpark Dijkpolder is dus een oude bekende bij de club. Hij had de hoofdmacht al in zijn debuutseizoen in ’12-13 van de Hoofd- naar de Topklasse gebracht. Het debuut daarin leverde onder zijn leiding een meer dan keurige zesde plaats op.
Helaas bleek toen de chemie uitgewerkt want in Agterberg’s derde seizoen, en het tweede in de Topklasse, bungelde Excelsior M. lange tijd onder aan de ranglijst en dat was voor de verantwoordelijken reden om begin maart 2015 de samenwerking op te zeggen en de al hierboven genoemde trainerswissel met John de Wolf door te voeren. De huidig assistent trainer van ‘zijn’ club Feyenoord slaagde toen met glans want de Tricolores gingen van rode lantaarndrager naar aanvoerder van het rechter rijtje.
Het ontslag toen heeft bij Agterberg duidelijk geen sporen van wrok achter gelaten, want anders keer je ook niet terug als opleidingstrainer en stap je al helemaal niet in als hoofdverantwoordelijke van de hoofdmacht die in zwaar weer verkeerd.
Nee, Cesco Agterberg heeft het rood-wit-blauwe hart op de juiste plaats en zal er ongetwijfeld alles aan gaan doen wat binnen zijn vermogen ligt om Excelsior M. opnieuw te behouden voor de Tweede Divisie.
Jonathan Vergara Berrio omringd door drie Tricolores.
Zandbank
Gezien de stand op de ranglijst, en die liegt nooit, zullen de bezoekers hoogstwaarschijnlijk door de gokkers/kenners aangemerkt worden om een tweetje achter de naam te krijgen als dit duel zou zijn opgenomen op een totoformulier. Maar het is en blijft voetbal, en dat geliefde spelletje zit zo nu en dan boordenvol verrassingen. Dat lieten de mannen van coach Vink de afgelopen weken nog maar eens zien. Na een prima voetbaldemonstratie tegen de runner-up van vorig seizoen De Treffers, waar paal, lat en een onklopbare doelman treffers in de weg stonden, en het duel daarom doelpuntloos eindigde, volgde een enorme zeperd in en bij Volendam. Het frivole spel was in een week tijds weggeëbd en G.V.V.V. was volkomen onherkenbaar en dat leverde een 4-1 nederlaag op. Vorige week moest er dus op zoek gegaan worden naar de vorm die het team tegen De Treffers aan de dag legde, tegen het hoog aangeslagen HHC Hardenberg. Dat lukte niet voor de volle 100%, maar er waren in ieder geval gedurende gedeelten van die wedstrijd weer vlagen te zien van wat aanvoerder Maguire c.s. in huis hebben. Dat bleek ook dik voldoende voor de 2-1 winst, en daarmee gelijk de eerste thuisoverwinning van het seizoen zodat dat hoofdstuk ook afgesloten kon worden.
Nu moet ons vlaggenschip die lijn in Maassluis weer zien door te trekken en niet weer in een zandbank terechtkomen.
Niet onderschatten
Ondanks de benauwde positie mag de kracht van de Tricolores zeker niet onderschat worden, want juist een kat in het nauw kan rare hoge sprongen maken, zeker nu er mogelijk een schokeffect uit gaat van de trainerswissel. Het eerste kleine succesjes was er vorige week al voor Agterberg toen het eerste punt op vreemde bodem werd veroverd. In Almere werden de jonge talenten aldaar op een 1-1 zeer verdienstelijk gelijkspel gehouden. G.V.V.V. heeft de sterkte van de Flevolanders zelf al ondervonden want op het Panhuis werd het een maand geleden 3-3.
Daar komt ook nog eens bovenop dat ons vlaggenschip in Maassluis, historisch gezien, er slechts drie van de dertienmaal in slaagde om de drie punten mee te nemen naar Veenendaal. Viermaal werden de punten gelijkelijk verdeeld en 6x was gastheer Excelsior Maassluis de baas over de Veense blauwen.
Conclusie: De kop boven deze voorbeschouwing dekt dan ook volledig de lading.
De wedstrijd op sportpark Dijkpolder, Lavendelstraat 1, 3142 NC Maassluis begint om 14.30 uur en zal onder leiding staan van Dhr. J. Kuipers uit Enschede. Hij zal langs de lijn worden bijgestaan door Dhr. M. Rasch en Dhr. T. Verboven. Vierde official is Dhr. B. de Meij.
