In theorie is het nog mogelijk dat onze gasten hun titel vierde officiële titel in de Tweede Divisie zouden kunnen bijschrijven. Maar de voetbalpraktijk wijst uit dat zo’n kunststukje in de praktijk onhaalbaar is geworden. Met 12 punten achterstand op grote rivaal, plaatsgenoot en koploper Quick Boys, en ook nog twee kapers op kust die er nog iets beter voor staan, is dat kwartet tot een illusie verworden.
Voetbalparadijs
De Duin- en Bollenstreek, zou als het over het amateurvoetbal gaat, maar moest worden omgedoopt tot De Voetbalstreek van Nederland werd een tijdje geleden geopperd. Om het nog idyllischer uit te drukken zou je er ook voor kunnen kiezen deze regio de naam Amateur Voetbalparadijs te geven.
Daar is niets overdrevens aan, want met Katwijk, Quick Boys, Rijnsburgse Boys – allemaal ook nog eens uit een en dezelfde gemeente -, en Noordwijk als deelnemers een deze Divisie, en FC Lisse, VVSB en FC Rijnvogels (ook afkomstig uit Katwijk) in de Derde Divisie, en SJC en Ter Leede nog een trede lager, zijn er maar liefst negen voetbalclubs uit deze streek vertegenwoordigd op de bovenste drie treden van het amateurniveau in Nederland. Daarnaast zijn er nog zeven voetbalclubs die hun roots in deze streek hebben en die spelen van de eerste t/m vierde klasse. Als je dat geen Amateur Voetbalparadijs mag noemen, dan breekt onze spreekwoordelijke klomp.
Niet alleen bovenste beste van de regio, …
Zonder de andere hierboven genoemde voetbalverenigingen ook maar iets te kort te willen doen, is het wel klip en klaar dat het vlaggenschip van onze gasten, in deze eeuw, alle concurrenten in dat paradijs de baas waren. Want niet alleen speelde vv Katwijk, op één smetje na – degradatie in 2014, ironisch genoeg waren ze in het seizoen daarvoor nog kampioen geworden – altijd op het hoogste amateurniveau, maar deden ze dat ook nog eens met heel veel succes.
Er mochten vanaf 2000 namelijk nog vijf sterren extra op het tenue worden bijgedrukt, bij de drie die ze al hadden veroverd door een trio kampioenschappen achtereen (’92 t/m ’95). Het oranje shirt zou bijna bezwijken onder die sterrenpracht.
En officieus had er nog een ster bij gemoeten, want in het voortijdig, door de coronamaatregelen, onderbroken seizoen ’19-’20 stonden de Kattukkers na 24 gespeelde duels ook aan kop. Dat is dus een pseudo titel, maar ondanks dat gemis zijn ze echt de bovenste beste van allemaal.
Want Quick Boys en Noordwijk behaalden ook wel een aantal titels maar deden dat op een lager niveau omdat ze telkens de slag misten om te promoveren naar de respectievelijk Topklasse en de Divisies. Deze eveneens zeer gerespecteerde clubs stroomden pas in ’19-’20 de Tweede Divisie in. Maar daarmee is de gemeente Katwijk nog niet uitgeteld op voetbal gebied, want sinds 2006 is Rijnsburg ook onderdeel van deze plaats, die per 1 juni ’24 ongeveer 67.000 inwoners telt. En die plaatselijke voetbaltrots genaamd Rijnsburgse Boys heeft drie titels – wel op het hoogste amateurvoetbalplatform, namelijk Hoofdklasse – op haar naam staan sinds de eeuwwisseling, maar komt daarin dus (veel) tekort t.o.v. hun oranje geklede gemeentegenoten en tevens rivalen.
… maar ook op eenzame hoogte in de Tweede Divisie
Met al die veroverde titels is het dan ook volkomen logisch dat vv Katwijk zich de opvolger mag noemen van de beide Spakenburger grootmachten IJsselmeervogels en Spakenburg als de ranglijst aller tijden wordt opgemaakt van de voorgaande acht seizoenen Tweede Divisie. Want toen na 40 seizoen bestaansrecht van de Eerste c.q. Hoofdklasse die ranglijst werd opgemaakt waren de ‘rooien’ van sportpark De Westmaat daarin de absolute allenheerser. Toen daarna de Topklasse haar beslag kreeg, die totaal zes jaargangen duurde, naam de blauwe buur Spakenburg het stokje over van IJsselmeervogels op die ranglijst aller tijden.
En nu mag vv Katwijk zich de allerbeste amateurclub van Nederland noemen. Getuige daarvan is de hier onderstaande ranglijst.
Opm.
De ongelijke aantallen wedstrijden komen door de twee onderbroken coronaseizoenen ’19-’20 en ’20-’21. Dit is een plaatje van de top vijftien in die ranglijst, die totaal bestaat uit tweeëndertig verschillende clubs die in de Tweede Divisie spelen of speelden.
Hegemonie bestendigen
Noblesse oblige, ofwel adel verplicht dat is altijd het motto van vv Katwijk als het aan een nieuw seizoen begint, zoals dat ook voor de traditionele top drie geldt in Eredivisie. En dat is niks meer of minder dan die veroverde hegemonie als beste amateurclub van Nederland te bestendigen. Daar ben je zeker van als er opnieuw een kampioenschap kan worden behaald, en lukt dat niet, dan is het pandoer zo hoog mogelijk eindigen om die eerste plaats in de in de overall ranglijst van de Tweede Divisie veilig te stellen.
Dat dit geen makkelijk rekensommetje van één en één is twee wordt, daar is iedereen die Katwijk lief heeft ook zeker van overtuigd, want een wijsheid zegt ook, dat er komen één is, maar er blijven twee, en dus zal ieder seizoen zeer nauwkeurig moeten worden gekeken naar de samenstelling van de selectie of die aan de voorgenomen doelstelling kan voldoen.
Hiaat
En juist daarin hadden onze opponenten vorig seizoen, als regerend kampioen, een flink hiaat te vullen. Want de gehele voorhoede werd ‘weggekocht’ en ging zijn heil elders zoeken, en daarmee leverde Katwijk een flink aantal doelpunten in.
Ahmed el Azzouti en Mukthar Suleiman vertrokken naar de blauwe Spakenburgers en dat duo was toen samen goed voor 27 goals. En Tim Freriks en Killian van Mill gingen als prof aan de slag in Denemarken en waren elk goed voor 9 treffers. Met een totaal 45 goals maakten dit kwartet spelers dus bijna tweederde van de complete productie van 74 treffers in het seizoen ’22-23. Ook was dat viertal samen goed voor 23 assists.
Dat Spakenburg met die drie transfers een gouden slag sloeg – want ook Van Mill werd in de winterstop na zijn Deense avontuur aan de blauwe selectie toegevoegd – bleek aan het einde van rit. Want Spakenburg volgde Katwijk op als kampioen waarbij het trio voormalige Kattukkers goed was voor bijna de helft – 43 van de 89 – van het totaal aantal geproduceerde doelpunten. Cynische Katwijkers zouden kunnen zeggen dat de ster voor Spakenburg er een was met een oranje randje.
Opvullen
De sterk verbouwde selectie van coach Anthony Correia, met o.a. nieuwelingen Sietse Brandsma, Koen Tros (Kon. HFC), Matthijs Hardijk (HHC), Ruben Doesburg (ADO ’20) en Danny Bakker (VVSB) konden hun titel dan wel niet prolongeren, maar dat betekende niet dat ze geen rol van betekenis speelden. Zoals altijd, sinds het bestaan van de Tweede Divisie, eindigde vv Katwijk, als vierde, in de top vijf. Ook werd de tweede periode een prooi voor de Oranjehemden. Klein smetje was dat ze het (triviale) kampioenschap van de gemeente Katwijk aan grote concurrent Quick Boys moesten laten, wat als derde eindigde.
Dat opvullen van de selectie was aan het begin van deze jaargang opnieuw een taak van TD Cees Bruinink die al jarenlang verbonden is aan de club in die functie. Nu moest hij voornamelijk defensief aan de slag omdat doelman Mark de Vries (6 seizoenen) Kay Blokland (8 seizoenen) en aanvoerder annex clubicoon Robbert Susan (maar liefst 13 seizoenen) hun voetbalschoenen in de wilgen hingen. Ook vertrokken Koen Tros (Kon. HFC) en Danny Bakker (FC Lisse).
Vervangers werden doelman Stan van Bladeren (FC Helsingör Zw.), Dalian Maatsen (AFC), Mauricio Brenna (ADO ’20), Alljereau Mercera (FC Rijnvogels), Mohammed Tahiri (Telstar), Kaj van der Veldt (NAC) en Japanner Kota Odakura.
Genrich Sillé was op 9 november jl. ongrijpbaar op sportpark De Krom.
Nieuwe leider
Maar de grootste opgave was een nieuwe coach te vinden, want Correia had met de UEFA pro licentie kersvers op zak ambities bij een betaald voetbalclub. Die vond hij bij zijn oude liefde Telstar waar hij al assistent-trainer was, en ook voormalig speler.
Die zoektocht duurde niet al te lang, want drie weken na de aankondiging van het vertrek van Correia kon de clubleiding al Jasper Ketting (48) presenteren als hoofdcoach. De oud-prof van HFC Haarlem en De Graafschap, en later ook nog spelend voor Rijnsburgse Boys, heeft in zijn negenjarige loopbaan als hoofdtrainer al een indrukwekkend cv opgebouwd.
Met vv Schoten promoveerde hij in drie jaar tweemaal en bij zijn laatste werkgever HBC uit Heemstede – dit seizoen debutant in de Derde Divisie – zelfs viermaal in zes jaargangen. Hij had in Heemstede al bijgetekend voor dit seizoen, maar onder voorbehoud van de clausule dat een loopbaanverbetering dat zou kunnen doorkruisen. En ja, als hoofdcoach aan de slag kan gaan bij de regerend kampioen van Nederland bij de amateurs, kun je dat wel als zodanig aanmerken. Bovendien was het ook de droom van Ketting om nog eens aan het roer te staan bij een Duin en Bollenstreek club, omdat hij eerder al bij Rijnsburgse Boys had gespeeld, twee jaar assistent-trainer was geweest bij Quick Boys en bij het behalen van zijn UEFA A-diploma stage had gelopen bij Ter Leede.
Net niet zoals voorheen
Al deze wisselingen van de wacht moesten eerst even aan elkaar ruiken en voelen en daardoor is het zeer verklaarbaar dat de start een klein beetje stroef verliep. Maar eenmaal op stoom denderden de Oranjehemden, alles bij elkaar opgeteld en afgetrokken, toch heel aardig door. Dit leverde ook al een prijsje op in de vorm van de tweede periodetitel. Toch is daarbij wel een kanttekening te maken dat het allemaal net niet zo vloeiend verliep als in de twee kampioensjaren 2022 en 2023. Toen waren er deze fase van de competitie, dus na 28 ronden spelen, respectievelijk 7 en 6 punten meer veroverd en werd daarmee ook de koppositie ingenomen. En van de troon stoten lukte de achtervolgers daarna niet meer.
Maar die concurrenten, met name de plaatsgenoten Rijnsburgse Boys en Quick Boys, keken niet met lede ogen toe en gingen aan de slag om die alleenheerserij te proberen te doorbreken.
Daar zijn zij dus dit seizoen in geslaagd, want die beide overige Katwijkse clubs vormen samen met AFC de huidige top drie met vv Katwijk als directe achtervolger.
Zoals al in de inleiding geformuleerd, is de achterstand van 12 punten op grote rivaal Quick Boys alleen nog in theorie in te halen, maar niet de praktijk. Wat mede is veroorzaakt door het 1-4 verlies een paar weken geleden in de plaatselijke derby tegen de gedoodverfde kampioenskandidaat, een gelijkspel in en tegen Noordwijk (3-3) en het 0-4 verlies afgelopen zaterdag tegen Jong Almere City FC.
Dit alles wil niet zeggen dat we een ongemotiveerd vv Katwijk mogen begroeten op het sportpark Panhuis, want zij zullen ongetwijfeld nog alles uit kast willen halen om toch zo hoog mogelijk te eindigen in de eindstand. Om daarmee ook de hegemonie op de ranglijst aller tijden nog een extra boost te geven, maar ook om sportieve revanche nemen voor de 2-4 nederlaag die G.V.V.V. ze toebracht in de heenwedstrijd,
Sweet memories
Met het noemen van dat duel op sportpark De Krom gaan de ogen van de blauwe supportersschare die daar toen aanwezig waren opnieuw glinsteren. Want zonder overdrijven kunnen we stellen dat het een van de beste, zo niet de allerbeste, wedstrijd was die onze hoofdmacht dit seizoen afwerkte. Opponent vv Katwijk was toen al best in goede doen, want het had daarvoor vier overwinningen en één gelijkspel op haar conto gezet. Maar op de eerste tien minuten na, was er maar een ploeg die de klok sloeg en dat waren captain Barry Maguire en z’n kompanen. Dat de tegenstander toen van het kastje naar de muur werd gestuurd is wat gechargeerd, maar dat G.V.V.V. haar dominantie, met ook nog vier allemaal zeer fraaie doelpunten van Spies, Latif en Sillé (2x), uitdrukte zegt voldoende. Ook stonden paal en lat nog meer treffers in de weg, voordat Brandsma de eretreffer maakte voor de gastheren en Mercera in de toegevoegde tijd het leed nog ietwat verzachtte.
Angstgegner
Helaas heeft onze hoofdmacht die glanzende vorm de laatste tijd niet meer laten zien, wat mede te maken had dat scoren ook een moeizame bezigheid is geworden. Uit de laatste zeven wedstrijden werden slechts vijf punten gepeurd, en daarmee laat de ploeg van coach Vink alleen de twee staartploegen ADO ’20 en Scheveningen achter zich die nog minder punten bij konden schrijven. Ook het doelsaldo van 8-17 zegt voldoende over de matige vorm waarin de Veense blauwkousen verkeren.
En in deze hoedanigheid een tegenstander van formaat op bezoek krijgen, dat heeft het opgelepelde schitterende palmares van onze gastheren, al meer dan duidelijk gemaakt, is dan ook geen sinecure. Tevens is het bestempelen van vv Katwijk, als zogenaamde angstgegner, zoals we boven deze alinea hebben gedaan geen loze kreet.
In de zes voorgaande ontmoetingen in Veenendaal in de Tweede Divisie tussen de blauw en oranje geklede kemphanen, lukte het G.V.V.V. slechts tweemaal om als winnaar uit de bus te komen. En daarvoor moeten we zelfs terug naar de eerste twee seizoenen van het divisie tijdperk t.w. ’16-’17 en ’17-’18. Toen was er tweemaal een minimale zege (1-0), de overige vier gingen daarna allen teloor met respectievelijk 0-1, 0-3, 1-3 en 2-4.
Daar komt deze keer nog een extra dimensie bij, want de Ketting brigade is dit seizoen, als enige van alle 18 deelnemers op vreemde bodem nog ongeslagen. Van de veertien uitwedstrijden werden 8 gewonnen en in de overige zes werden de punten gedeeld. Dit verklaart ook waarom uitbalans ruim uitsteekt boven de wedstrijden op de eigen Krom, want daar werden acht punten minder veroverd.
Ilias Latif scoorde tijdens de vorige thuiswedstrijd op 2 mrt. ’24 de 2-2. Katwijk won uiteindelijk met 2-4.
Nachtkaars
Met deze gegevens in het achterhoofd zal duidelijk zijn, dat ondanks de zeperds die Katwijk de laatste paar weken opliep, dat de bezoekers toch wel op voorhand de favoriet zijn in dit duel. Voor G.V.V.V. wordt het dus zaak al die vooroordelen het hoofd te bieden en wellicht weer voor een verrassing te zorgen zoals het dat deed in Katwijk op 9 november jl.
In ieder geval niet weer verliezen zou de blauwe fans waarschijnlijk al heel gelukkig stemmen en zou ook kunnen voorkomen dat we zouden moeten gaan zeggen dat dit seizoen op het einde uitgaat als de bekende nachtkaars.
Maar goed, wat dit soort bespiegelingen allemaal waard is, zal het duel zelf moeten uitwijzen.
Het is echter wel overduidelijk dat de ploeg van trainer Gery Vink ook echt het achterste van haar tong zal moeten gaan tonen om ook maar één lettertje van die kwalificatie angstgegner af te kunnen likken.
Vreugde en verdriet
Deze twee zelfstandige naamwoorden worden soms in een adem genoemd, en daar heeft onze club nu ook mee te maken. Voorafgaande aan het duel zullen eerst Danny de Leeuw en Genrich Sillé, die respectievelijk 300 en 100 officiële duels speelden in het blauwe tenue, in het zonnetje worden gezet door het algemeen bestuur en na afloop worden gehuldigd door de businessclub Vallei en Rijn.
Voordat er dan wordt afgetrapt zal er een minuut stilte in acht worden genomen ter nagedachtenis aan prominent verenigings- en businessclub lid Ed Dissel die op 16 maart op 69-jarige leeftijd is overleden.
Wij rekenen op uw bereidwillige medewerking om dat een eervolle gebeurtenis te laten worden.
De 35-jarige Danny de Leeuw speelt al sinds 2014 bij G.V.V.V. en is dus nu bezig aan zijn 11de seizoen. Hij is daarmee de langst dienende speler in de huidige A-selectie en tevens qua leeftijd ook de nestor. Naast bovenstaande gegevens speelde hij in totaal 19995 minuten en daarin liep hij tegen 20 gele- en 1 rode kaart op.
Vergeleken met teamgenoot De Leeuw is Genrich Sillé nog een broekie, maar sinds de 23-jarige vleugelflitser medio 2022 aansloot bij de hoofdmacht is hij bijna altijd een vaste waarde, daarom bereikte hij deze mijlpaal nu al. Genrich maakte in totaal 7493 speelminuten en pakte slechts drie gele kaarten.
De wedstrijd op sportpark Panhuis begint om 14.30 uur en zal onder leiding staan van Dhr. J. Kuipers uit Enschede die langs de lijn zal worden geassisteerd door Dhr. D. van Berk en Dhr. J. Bleeker. Vierde official is de Dhr. A.P.H. Ulijn.
