Na een weekend loos programma wacht onze hoofdmacht een lange zaterdag, want een van de verste uitwedstrijden staat voor boeg. Op het ICT Specialist sportpark in de Drentse hoofdstad Assen is ACV gastheer voor de ploeg van aanvoerder Maguire en zijn manschappen.
Thuiskomen
Op de twintig overwinningen en vijf gelijke spelen, waaruit de geweldige reeks ongeslagen duels van ACV bestond en die hen in seizoen ’22-’23 het verdiende kampioenschap en dus directe promotie opleverde, had G.V.V.V. uiteindelijk geen antwoord. Sterker nog, die fantastische ongeslagen serie van 25 duels werd zelfs ingeleid door de 2-1 winst in Assen op 8 oktober 2022 op G.V.V.V.
En in Veenendaal bij de terugwedstrijd op 1 april 2023 pakte de ploeg van trainer Ruud Jalving, opnieuw door een 1-2 zege en met nog zeven speelronden te gaan, de koppositie definitief over van de Vink brigade, en stond die daarna niet meer af.
Daarom moesten onze favorieten genoegen nemen met de runner-up positie, en daardoor een plaats in de play-offs om promotie. Daarin ging het de ‘onzen’ zoals we allen weten, uitstekend af en werd het verloren gegane terrein direct na één seizoen weer terug veroverd.
Voor de Asser Christelijke Voetbalclub, opgericht in april 1939 onder de naam Zwaluwen – de sponsorclub houdt deze oorspronkelijke naam nog steeds in ere – en in 1941 omgedoopt tot de huidige naam, was dat kampioenschap en de promotie wel uniek. Want hoewel de voetbalclub uit de Drentse hoofdstad in het verleden een prijzenkast met maar liefst negen afdelingskampioenschappen, drie zaterdagtitels en twee algehele landskampioenschappen op het hoogste zaterdagniveau, vol bij elkaar speelde, kon daaraan in het laatste anderhalve decennium geen vervolg worden gegeven.
Een jaar na invoering van de divisies (’16-’17), werd weliswaar de Derde Divisie bereikt, maar er volgde gelijk weer degradatie naar de Hoofdklasse. Het lukte in 2020 weer om terug te keren, maar dat was een veel te kort seizoen (corona) om te laten zien want men in huis had.
De zesde positie in jaargang ’21-’22 toonde aan dat de blauw-zwarte Asser formatie dat wis en zeker wel had en werd dus uiteindelijk op 20 mei 2023, door een 1-4 winst in Harderwijk op VVOG, bekroond met de titel en voelde dat als thuiskomen op het niveau waar zo’n roemruchte club eigenlijk wel deel van behoort uit te maken.
Debuterende trainer vaak kampioenenmaker
Die terugkeer op het hoogste echelon van het vaderlandse amateurvoetbal gebeurde onder leiding van een voormalig speler van de hoofdmacht van ACV die ook nog eens debuteerde als oefenmeester. Vreemd is dat niet gezien de geschiedenis die eerstejaars trainers hebben bij ACV.
De blauwe-zwarte formatie veroverde gedurende de 86-jarige geschiedenis naast bovengenoemde titels nog meer kampioenschappen, want anders was het onmogelijk geweest om vanuit de provinciale bond, waarin men begon, op te klimmen naar de onder auspiciën van de KNVB staande hoogste klassen van het amateurvoetbal.
In seizoen ’47- ’48 bereikte de Assenaren de competities die worden georganiseerd door de mensen in de Zeister bossen. En op één seizoen na, ’64-’65 toen ACV degradeerde naar de Drentse Voetbal Bond, maar direct daarop weer terugkeerde, is ACV daarin altijd vertegenwoordigd geweest en werden in totaal 16 kampioenschappen veroverd.
Als je al die titels op de keper beschouwd is er overall gezien iets bijzonders mee aan de hand. Namelijk dat tien van de zestien kampioenschappen werden veroverd onder leiding van een debuterende oefenmeester.
Ruud Jalving (51), want over hem hebben we het, past dus precies in dat rijtje. Hij speelde maar liefst negen seizoenen in het blauw-zwarte tenue van de hoofdmacht. Hij was een van de steunpilaren in de succesjaren bij de club en kreeg ook de eretitel van lid van verdienste.
Maar om hem moverende redenen besloot Jalving half december 2023 dat het coachschap bij zijn geliefde club beperkt blijft tot twee seizoenen en dat eind mei vorig jaar zijn taak erop zat.
Justin Spies (m.) heeft zijn schorsing erop zitten en maakt dus weer deel van de selectie.
Clubman als nieuwe coach
Geheel in lijn met wat club eerder al vaker deed, werd zijn assistent Robin Witte (34), aan het begin dit seizoen tot zijn opvolger benoemd en is zijn contract inmiddels verlengd tot medio 2027.
Witte zit inmiddels 18 jaar in het trainersvak. Bij ACV begon hij bij de jeugd en in die categorie was hij eveneens actief bij Be Quick 1887 en FC Emmen. Daarnaast is hij jarenlang werkzaam als assistent-trainer bij ACV. Al in de seizoenen 2013-2015 was hij de rechterhand van Hendrik Oosting en Hans de Jong. Daarna volgde de jeugd van FC Emmen (2015-2018). In die periode volgde hij ook met succes de UEFA A-opleiding.
De geboren en getogen Assenaar kwam daarna even op adem via een sabbatical om in het seizoen 2019-2020 als assistent van Fred de Boer terug te keren bij ACV. Met de Friese trainer promoveerde hij direct naar de Derde Divisie. Vervolgens gooide corona roet in het eten en bleef het bij vier wedstrijden, om daarna assistent te worden van Ruud Jalving en samen met hem dus twee jaar geleden het genoegen van de promotie mocht smaken.
De nieuwe coach had dus sowieso grote schoenen te vullen, zeker met de wetenschap dat debuterende trainers heel vaak succesvol zijn geweest in het verleden bij ACV. Dat kunstje van vele van zijn voorgangers gaat Witte dit seizoen niet herhalen. Sterker nog, het wordt eerder een race om boven de gevaarlijke streep te blijven.
Handhaven werd een TT race
De alleszins meer dan verdiende titel in de Derde Divisie kwam voor velen die ACV een warm hart toe dragen als een volkomen verrassing, en ook menig outsider zal met grote verbazing hebben gekeken naar de supersnelle ontwikkeling die toch niet zo heel ervaren derdedivisionist toen doormaakte. De doelstelling van de clubleiding was toen, op een zo kort mogelijke termijn een stabiele factor worden in die divisie met als uitschieter het veroveren van de periodetitel.
Die doelstelling werd dus op een zeer positieve manier geheel aan flarden geschoten en moest daarom dan ook worden bijgesteld toen ACV weer op het hoogste echelon van het zaterdagvoetbal ging acteren. Daarin wist men in Assen ook de tering naar de nering te zetten als hele echte debutant in de Tweede Divisie. Want in het presentatie magazine ’23-’24 stond te lezen dat handhaven het hoofddoel is, met in achterhoofd de niet uitgesproken gedachte om op termijn in eerste instantie een stabiele tweededivisionist te worden en daarna pas te gaan denken aan evenaring van roemruchte eerdere perioden.
Die achterhoofd gedachte kon gezien de ontwikkelingen als debutant in de Tweede Divisie vorig seizoen ook alweer direct de prullenbak in. Want ACV was figuurlijk gezien vergelijkbaar met de fameuze TT Assen waarin het ook op snelheid aankomt. Door die snelle ontwikkeling, gepaard gaande met uitstekende sportieve resultaten, was de club al een ruim meer dan een stabiele tweededivisionist geworden, want men eindigde als nieuwkomer keurig als negende in het zogenaamde linkerrijtje. Tot begin maart 2024 bivakkeerde ACV zelfs in de top vijf, maar een prestatiedip deed hen duikelen.
Toch al met al een meer dan geweldige prestatie van de debutant op het hoogste amateurniveau in ons land.
Aderlatingen & bloedtransfusies
Maar die supersnelle ontwikkeling van de Assense grootmacht werd ook al opgemerkt door de (naburige) concurrentie en de bvo FC Emmen. Vorig seizoen verloren ze al Steyn Strijker aan HHC Hardenberg – die trouwens volgend seizoen weer terugkomt op het oude nest – en daar kwamen dit seizoen de sterkhouders Niels Grevink (ondertussen alweer verkast naar SC Genemuiden) en Tapmahoe Sopacua nog eens bij die ook verkasten naar het Salland. Aanvoerder Luka Prljic, die in het gehele vorige seizoen slechts in totaal 43 minuten niet in actie kwam, werd door Quick Boys ingelijfd. En Freddy Quispel, goed voor 13 goals en 8 assists (waaronder een echte hattrick tegen G.V.V.V. in Assen vorig seizoen), werd door FC Emmen weggeplukt uit Assen. Dat mag je gerust een grote aderlating noemen als vier zeer belangrijke spelers uit de as van het team naar elders vertrekken.
Naast wel de trouw gebleven Assenaren zoals Nande Wielink, Boy Spijkerman, Lars Dijk, Sallih Ibrahim, Karim Bannani, Giovanni Zwkstra, Justin Mulder, Gijs Jasper en Arnoud Bentum moest de TC dus op zoek naar nieuw bloed om de aderlatingen op te vullen. Die werden gevonden in de personen van Luca Broers (FC Meppel), Max Hamelink, Joël van Kaam (beide FC Groningen O21), Elijah Mansaray (FC Emmen O21) en Max Wolfs (ONS) die zich allemaal in de loop van deze competitie al hebben bewezen en meestentijds basisspelers waren.
Toch waren al deze talenten, en ook nog begin twintigers, niet in staat die ervaring van de vertrekkers één op één op te vullen. Daarom is het ook zeer verklaarbaar waarom ACV tot nu toe niet heeft kunnen brengen wat ze vorig seizoen wel deden. De nieuwe hoofdcoach Robin Witte heeft met zijn oude en nieuwe pupillen gewoon nog wat meer tijd nodig om uit te groeien tot de beoogde stabiele tweededivisionist.
Quincy Veenhof scoorde tegen ACV tweemaal in de voorgaande wedstrijden. Kan hij dat kunstje herhalen in Assen?
Thuis niet per se voordelig
Daarvoor zullen in de laatste fase van deze competitiejaargang nog wel een paar puntjes bij elkaar moeten worden gesprokkeld door ACV om zich ook voor het derde jaar op rij tweededivisionist te mogen noemen. De voorsprong op de p/d plaatsen bedraagt weliswaar nog wel acht punten, maar gezien de geschiedenis van deze Tweede Divisie zal dat toch richting de 40 punten moeten gaan om zich definitief veilig te spelen. Daaraan kan een overwinning op G.V.V.V. een flinke bijdrage leveren.
Op papier zou dit niet onmogelijk moeten zijn, want de twee voorgaande ontmoetingen, zoals al eerder in deze vooruitblik genoemd, leverden tweemaal winst op voor de thuisspelende ploeg.
Maar juist van dat thuisvoordeel hebben de mannen van coach Wiite dit seizoen nog (te) weinig profijt getrokken. Van de 32 punten werden er 14 op eigen grond behaald en de overige 18 op vreemde bodem. Bovendien verkeren de Assenaren in niet al te grote vorm om het eufemistisch uit te drukken. Want de laatste drie duels gingen verloren tegen respectievelijk Quick Boys (3-1), Noordwijk (1-6) en Jong Almere City FC (6-0). Daar komt nog boven op dat er vorige week in de oefenwedstrijd tegen SC Cambuur O21 ook met 0-1 werd verloren. Al kan daar de kanttekening bij worden geplaatst dat bijna de gehele voltallige selectie daarin speelminuten kreeg en het vlaggenschip dus niet in haar sterkste opstelling speelde.
Kemphanen matig in vorm
Uit dat gegeven zouden captain Maguire c.s. wellicht een beetje moed kunnen putten. Maar als je iets verder kijkt dan de neus lang is, zie je dat beide teams niet overweldigend in goede doen zijn. Onze gastheren pakten uit de laatste zeven duels hetzelfde aantal punten, tegen G.V.V.V. slechts eentje meer. En dan bestaat er nog het gegeven dat op divisie niveau er tot nu toe slechts één ontmoeting door onze favorieten gewonnen is, vorig seizoen thuis (3-1), en dat overige vier allemaal verloren gingen. Zoals ook de heenwedstrijd op 26 oktober jl. Arnoud Bentum en Boy Spijkerman zorgden binnen een tijdsbestek van vier minuten in deel één voor een 0-2 voorsprong, voordat Sergio Tremour in het tweede bedrijf de spreekwoordelijk eer redde. Wellicht niet helemaal eerlijk gezien het spelbeeld, maar dat telt nu eenmaal niet.
ACV was en is voor G.V.V.V. een zeer moeilijk te bestrijden tegenstander. Dat kunnen we nog eens benadrukken door te melden dat we voor de laatste overwinning in Assen meer dan een halve eeuw in de tijd terug moeten. In het seizoen ’73-’74 in de toenmalige Eerste Klasse was Geurt van Veenendaal met het enige doelpunt de matchwinnaar.
Cadeautje voor Danny de Leeuw?
Gelukkig kan onze hoofdmacht na een weekje van rust vrij en onbevangen afreizen naar de Drentse hoofdstad en hoeven ze zich, in tegenstelling tot de gastheren, geen zorgen te maken over een volgend seizoen in de Tweede Divisie. Want die is met de nu behaalde 44 punten wel veilig gesteld, en dat was ook de eerste prioriteit.
Dat neemt niet weg dat er nog degelijk wat te winnen valt en er een nieuw doel is waar men zich op gaat richten, namelijk meer punten halen dan vorig seizoen. Dat aantal staat op 54 en moet, met nog 21 punten te verdelen in deze laatste fase van de competitie, in theorie zeker mogelijk zijn om dat te overtreffen. Maar om dat te kunnen waarmaken zal er nog wel een schepje bovenop gedaan moeten worden t.o.v. de wedstrijden in de laatste twee maanden toen de punten maar mondjesmaat binnen kwamen. Daarvan zullen de staf en spelers zich ook terdege van bewust zijn.
Eindelijk een overwinning in Assen zou daar een mooie opstap naar zijn.
Danny de Leeuw is bijna aangeland bij een mijlpaal in zijn carrière bij G.V.V.V.
Als dat zou lukken zou dat ook meteen een prachtig cadeautje zijn voor de ontzettend clubtrouwe oudgediende Danny de Leeuw. Want als hij (hopelijk en ook waarschijnlijk) speelminuten krijgt van ‘baas’ Vink gaat hij in Assen zijn 300ste officiële wedstrijd spelen in het blauwe tenue in zijn elfde seizoen bij G.V.V.V.
De sympathieke 35-jarige technisch begaafde linkspoot komt daarmee in een klein rijtje ultieme clubiconen die hem voorgingen. Dan zou zo’n driepunter presentje meer dan dik verdiend zijn en hopelijk beseffen zijn teamgenoten dat ook door letterlijk het snot voor de ogen te lopen om die winst veilig te stellen.
De wedstrijd ACV – G.V.V.V. begint om 14.30 uur op het ICT Specialist sportpark, Kortbossen 1, 9405 BM te Assen en zal onder leiding staan van Dhr. A.M. Steeg uit Beuningen die langs die lijn zal worden geassisteerd door Dhr. L.C. Wessels en Dhr. C.R. Veen. Vierde official is Dhr. P.M.T.P. Souhamat.
